SUE1992: สิงหาคม 2011

คนเราส่วนใหญ่พึ่งตระหนักว่าเรามันอยู่คนเดียวมาตั่งแต่ต้น เมื่อตระหนักได้แล้วส่วนใหญ่ก็หาทางลบความรู้สึกดำมืดนั้นออกไปจากใจ (เป็นการหนีความจริง) แต่ส่ววนใหญ่แล้วก็น้อยคนที่ทำใจยอมรับและก้าวเดินต่อไปข้างหน้าส่วนที่เหลือก็จะก้าวไปแบบปล่อยไว้ให้มันข้างอยู่ในใจโดยไม่ทำอะไรกับมัน จนมันถึงจุดหนึ่งที่สิ่งที่เรียกว่าความเหงาเข้ามากัดกินหัวใจที่ต้องทนแบกรับความรู้สึกโดดเดี่ยวมาตั้งแต่... มันเหนื่อยเหลือเกินกับการก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าและสุดแสนจะสั้น ทำไมนะ ทำไมกัน กับคนที่มีชีวิทที่... ทำไมเขาถึงก้าวเดินต่อไปอย่างไม่ลังแลทำไมเขาก้าวเดินไปอย่างไม่เหน็จเหนื่อย ทำไมกัน เมื่อถึงจุดที่คำถามเหล่านี้พุดขึ้นมากลางหัวเราก็จะได้รู้ซึ้งว่า "ทำไมเราไม่หาเพื่อนสักคน...ไม่ต้องเป็นคนดี...ไม่ต้องมีกาลเทศะ...ไม่ต้องมีสัมมาคาราวะ...ไม่ต้องนู้นนี้นั้น...คนที่เข้าใจเราคนที่จะอยู่ข้างเราแม้รู้อยู่เต็มอกว่าเป็นฝ่ายผิด...เฮอ" ชีวิตเราเราก็ยอมรับได้อยู่หรอกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด แต่มันก็แอบหวังอยู่เนอะว่าจะมีกับเข้าบ้างไอ้คนในนิยามเนี้ย แต่พอมีมันก็ยังคงรู้สึกไม่ดีเหมือนเดิมนั้นแหละถึงอย่างไรจะมีหรือไม่มี(คนที่เข้าใจเรานะทั้งๆที่ไม่เคยขออะไรเลยจากเทวดาเลยแต่พอขอขอแค่คนเดียวก็ดันไม่ให้เสียนี้) ก็เหอะชีวิตก็ยังคงต้องก้าวเดินไปข้างหน้า อย่าหยุดเดินจงสู่ต่อไปทาเคชิ

วันอังคารที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2554

::วันเกิด::

วันนี้เป็นวันเกืดของคนๆหนึ่งที่เมื่อเทียบกับประชากรในโลกแล้วเขาเป็นเพียงเม็ดฝุ่นเมื่อเทียบน้อยลงมาในประเทศเขาก็ยังคงเป็นเม็ดฝุ่นเพียงแต่เป็นเม็ดฝุ่นที่ถูกยกยอกันมาแต่เด็กว่า"เป็นกำลังของชาติ" เมื่อทุกอย่างเริ่มที่จะเข้าที่เข้าทาง(รู้ภาษา) ก็ปาไปเกือบจะสองขวบแล้ววันๆไม่ต้องทำอะไรอยากทำก็ทำไม่อยากก็ต้องทำเพราะถูกบังคับเป็นเด็กเราไม่สามารถตัดสืนใจได้ด้วยตัวเอง(เข้าใจดี)แต่ไม่ว่าเราจะโตขึ้นเท่าไรก็มีคนอย่างน้อยสองคนที่มีบทบาทกับเรานั้นโตหนีเราทุกที ครอบครัวที่โชคดีก็จะมีสองคนนี้ที่รู้จักใช้คำว่าวัยวุติ แต่ถ้าไม่ก็ถือว่าเป็นโชคร้ายแบบสุดๆของเด็กคนนั้น เพราะว่าเมื่อไรก็ตามที่เราคิดนึกอะไรก็ตามที่สมควรแก่เราแต่เป็นมุมมองของเด็ก(ยอมรับ)อย่างไรก็ตามมันก็มีบ้างที่เราคิดถูก ลองนึกดูเมื่อเกิดความเห็นสองแบบสองฝ่ายจะแย้งกันจนในที่สุดคำว่าคุณวุติจะถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นข้ออ้างเหมือนกับไม่รู้จะสู้กับความประมาทของตัวเองยังไงก็ยกเรื่องด้วงมาอ้างนั้นแหละครับ ส่วนใหญ่จะไม่มาในรูปแบบตรงๆแต่จะมาในลักษณะคำพูดที่เราเองได้ฟังแล้วถึงกับชะงักหรือพูดต่อได้อย่างมาก(ในบางราย)ก็แค่"แล้ไง" สุดท้ายเราก็ต้องยอมจำนนหรือยอมรับ คำเหล่านี้จะมาในรูปแบบประโยคแสดงความเป็นเจ้าของขยายด้วยคำสังและใช้นำเสียงเป็นตัวบ่งชี้ ยกตัวอย่างเช่น "ฉันโตมาก่อนแก" "ฉันเป็นแม่/พ่อแก่นะ" หรือแม้แต่การยกสำนวนที่เด็กอนุบาลอาจไม่เข้าใจ(อาจเป็นเพราะเหตุนี้สำนวนนี้ไม่ถูกนำมาใช้เมื่อเราอยู่มัธยมปลายขึ้นไป) สำนวนนั้นก็คือ "อาบน้ำร้อนมาก่อน" แต่อย่างไรบรุษและสตรีคู่นี้ก็คือคนที่เลียงเราทางกายและใจมาตลอด(ที่ใช้บุรุษและสตรีเพราะบางคนนั้นถูกเลี้ยงดูโดยคนอื่น) จะอย่างไรการมีวันเกิดก่อนที่จะมีวันที่ทุกคนได้มีโอกาสแสดงความรักต่อสตรีผู้นั้นมันก็เป็นอะไรที่ยากจะบรรยาย เพราะเกือบแล้วที่จะต้องจัดงานวันเกิดโดยอีกสองวันไม่ได้ร่วมงาน ตอนนี้ชีวิตมีความสุขดีเพราะจัดงานวันเกิดร่วมกับวันแม่แล้วยังเป็นวันครบรอบแต่งงานของพ่อกับแม่อีกด้วย

::Usavich ::

ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อนี้ที่ว่าเป็นการ์ตูนฮาๆไรสาระแต่เมื่อติดตามไปเรื่อยๆกลับได้มองเห็นอะไรหลายๆอย่างนี้เหรอการ์ตูนญี่ปุ่นที่แทรกเนื้อหาเข้าไปในการ์ตูนได้โดยที่ไมม่ทำให้ความสนุกสนานลดน้อยลงไปเลยใครที่อ่านบทความนี้แล้วไม่รู้จัก "Usavich" ก็ลองโหลดเอาไปดูได้เป็นตอนอยากดูตอนไหนก็เลือกโหลดเอาแล้วกันครับขอเตือนนะครับว่าถ้าดูแบบไม่เอาอะไรก็ฮาดูแบบเอาอะไรก็ฮา

Usavich

Usavich 2

Usavich 3

Get paid to share your links!

วันจันทร์ที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2554

::ความเป็นจริงมี่แสนโหดร้ายเมื่อเทียบกับฝันที่ฉันเป็นเจ้าชาย::

เมื่อพูดไปแล้วความจริงก็คือความจริงความฝันก็คือความฝันแต่อย่างไรก็ตามสิ่งที่น่าจะพูดถึงกันมากที่สุดในตอนนี้ก็คือ "เราจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่เราเรียกว่าความฝันนั้นจะไม่มามีผลกระทบต่อโลกแห้งความเป็นจริง" ความฝันมีด้วยกันสองประเภท ประเภทแรกคือฝันยามนอนหลับ ประเภทที่สองคือฝันด้วยความสำนึกคิด ฝันสองประเภทนี่ต่างกันอย่างสิ้นเชิงฝันยามนอนหลับเกิดจากกระบวนการทางเคมีในสมองที่ยังคงดำเนินงานสังการให้สมองยังทำงานในบางส่วนยามทที่เรานอนหลับจึงเกิดกลายเป็นฝัน แต่เนื่องจากความฝันนั้นเกิดจากสมองและการที่เรารู้สึกก็เกิดจารสมอง เช่่นเมื่อเราโดนมีดบาดเราไม่ได้เจ็บทันทีแต่สมองบอกว่าต้องเจ็บตรงนั้นเราจึงเจ็บตรงนั้นเช่นเดียวกันเมื่อยามที่เราฝันถ้าเกิดเราโดนมีดบาดในฝันนั้นคือสมองเรารับรู้ว่าเราโดนมีดบาดตามสัญชาตญาณแล้วสมองจะสังให้เราเจ็บไหม บางคนจึงมีทฏษฎีของการตกจากที่สูง กล่าวว่า "เมื่อเราเกิดอาการตกใจถึงขีดสุดในความฝันซึ่งเกิดจากสมอง หัวใจจะเต้นแรงทำให้เราตื่น" ทฏษฎีนี้ใช้ได้ผลทุกครั้งเมื่อมีการยกเรื่องแบบที่ผมกำลังพูดมานี้ขึ้นมาพูดกันแต่ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วคนที่เป็นโลกหัวใจละก็คงตายต้องแต่ฝันว่าโดนเมียจับได้ว่าแอบไปมีชูเพราะหัวใจของเขาคงเต้นแรงมากเลย ฝันแบบที่สองฝันด้วยความสำนึกคิดฝันนี้หมายถึงการที่คนๆหนึ่งมีความอยากได้อยากเป็นเช่นเด็กคนหนึ่งฝันว่าโตขึ้นอยากเป็นตำรวจนี้คือฝันที่เกิดจากความสำนึกคิด บางคนบอกว่าก็เป็นเรื่องดีแล้วที่เด็กมันมีความฝันแต่หลายต่อหลายครั้งเลยทีเดียวที่จะต้องมียวชนสังเวยชีวิตให้กับความฝันที่เกิดจากความสำนึกคิดของตัวเองหรือของคนที่คาดหวังในตัวเขาเช่นพ่อแม่ที่อยากให้ลูกเป็นนู้นเป็นนี้แล้วลูกก็เกิดความกดดันจึงแปรเปลี่ยนจากความฝันกลายเป็นการเอาตัวรอดสำหรับการมีชีวิตอยู่อย่างมีตัวตนในครอบครัวและสังคม อย่างไรก็ตามไม่ว่าความฝันแบบไหนก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียจึงอยากให้เก็บไปคิดดูว่าเราควรจะวางตัวอยางไรกับความฝันที่พุดเข้ามาในหัวเพราะความฝันไม่ได้เปลี่ยนตามใจเราเสมอไป

วันอาทิตย์ที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2554

::ความน่าสอิดสเอียนของการเกิดเป็น::

การเกิดเป็นคนเคยเป็นความหวังสมัยที่ยังเดินวนเวียนอยู่ในความเชื่อที่ว่าชาติหน้ามีจริง ชาติหน้าคือการเกิดแล้วตายลงโลงไปแต่เมื่อโตขึ้นเท่าไหรก็เริ่มรู้สึกอยากกลับมาเกิดเป็นคนน้อยลงเท่านั้น เมื่อเปรียบเทียบความเป็นไปได้ที่จะเกิดเป็นคนกับการการเกิดเป็นสัตว์อย่างอื่นการเกิดเป็นคนนั้นมีน้อยจับใจ แต่อย่างไรก็ตามเกิดเป็นคนก็ยังมีส่วนดี(ในเรื่องของส่วนดีไปหาฟังใน วัด โบสถ์ มัสยิดหรือศาสนสถานที่สอนเรื่องนี้) ส่วนของเรื่องความสอิดสเอียนในตัวมนุษย์มีมากมายหลากหลายอย่าง อย่างแรกก็ความน่าสอิดสเอียนด้านกายวิภาค ขยายความ ความน่าสอิดสเอียนทางด้านร่างกายการเน่าเปื่อยของร่างกาย สิ่งที่เน่าเหม็น การงอก การเหี่ยว การสลาย การกลาย สิ่งต่างๆเหล่านี้เป็นตัวประกอบที่สัตว์ตัวไหนก็มี อย่างที่สองความน่าสอิดสเอียนทางความคิดอันนี้แหละเรื่องที่เราต้องมาสนใจกันอย่างนักเพราะเท่าที่ดูมามีเพียงมนุษย์จำพวกเดียวเท่านั้นที่สามารถล่าโดยใช้ความคิดนึกเมื่อเราศึกษากันดีๆแล้วสัตว์ส่วนใหญ่ใช้สัญชาติในการล่าและฆ่าเท่านั้นเพราะฉนั้นแล้วเนี้ยแค่สองอย่างนี้ก็น่าจะเป็นข้อบ่งชี้ได้พอสมควรกับการที่ไม่อยากเกิดมาเป็นมนุษย์อีก มีคนเคยพูดไว้ว่าคนที่มีจะเกิดเป็นมนุษย์ได้จะต้องมีบุญสูงแต่การเกิดมาของมนุษย์นั้นเกิดมาเพื่อใช้กรรมแล้วมันยังไงกันแน่ คนที่มีบุญนะก็น้อยเหลือเกินเพราะฉนั้นสิ่งที่มีอัตราการเกิดน้อยที่พอจะเทียบกันได้ก็มีแต่หมีแพนด้า จึงสรุปได้ว่าคนที่มีบุญจริงต้องได้ไปเกิดเป็น "หมีแพนด้า"