::คนเราส่วนใหญ่พึ่งตระนักว่าเรามันอยู่คนเดียวมาตั่งแต่ต้น ::

   คนเราส่วนใหญ่พึ่งตระหนักว่าเรามันอยู่คนเดียวมาตั่งแต่ต้น เมื่อตระหนักได้แล้วส่วนใหญ่ก็หาทางลบความรู้สึกดำมืดนั้นออกไปจากใจ (เป็นการหนีความจริง) แต่ส่ววนใหญ่แล้วก็น้อยคนที่ทำใจยอมรับและก้าวเดินต่อไปข้างหน้าส่วนที่เหลือก็จะก้าวไปแบบปล่อยไว้ให้มันข้างอยู่ในใจโดยไม่ทำอะไรกับมัน จนมันถึงจุดหนึ่งที่สิ่งที่เรียกว่าความเหงาเข้ามากัดกินหัวใจที่ต้องทนแบกรับความรู้สึกโดดเดี่ยวมาตั้งแต่... มันเหนื่อยเหลือเกินกับการก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าและสุดแสนจะสั้น ทำไมนะ ทำไมกัน กับคนที่มีชีวิทที่... ทำไมเขาถึงก้าวเดินต่อไปอย่างไม่ลังแลทำไมเขาก้าวเดินไปอย่างไม่เหน็จเหนื่อย ทำไมกัน เมื่อถึงจุดที่คำถามเหล่านี้พุดขึ้นมากลางหัวเราก็จะได้รู้ซึ้งว่า "ทำไมเราไม่หาเพื่อนสักคน...ไม่ต้องเป็นคนดี...ไม่ต้องมีกาลเทศะ...ไม่ต้องมีสัมมาคาราวะ...ไม่ต้องนู้นนี้นั้น...คนที่เข้าใจเราคนที่จะอยู่ข้างเราแม้รู้อยู่เต็มอกว่าเป็นฝ่ายผิด...เฮอ" ชีวิตเราเราก็ยอมรับได้อยู่หรอกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด แต่มันก็แอบหวังอยู่เนอะว่าจะมีกับเข้าบ้างไอ้คนในนิยามเนี้ย แต่พอมีมันก็ยังคงรู้สึกไม่ดีเหมือนเดิมนั้นแหละถึงอย่างไรจะมีหรือไม่มี(คนที่เข้าใจเรานะทั้งๆที่ไม่เคยขออะไรเลยจากเทวดาเลยแต่พอขอขอแค่คนเดียวก็ดันไม่ให้เสียนี้) ก็เหอะชีวิตก็ยังคงต้องก้าวเดินไปข้างหน้า อย่าหยุดเดินจงสู่ต่อไปทาเคชิ